Ο πεθερός της Κας Αγγελικής, Κος Αθανάσιος (ή Κώστας) Καρακώστας έζησε ζωή κινηματογαφική. Γεννήθηκε το 1896 στην Προύσα της Μ.Ασίας, ο θείος του Δήμαρχος της πόλης. Φυγαδεύτηκε σε υπόγειο από την οικογένεια του για να απφύγει την Τουρκική επιστράτευση, αλλά μη αντέχοντας άλλο την απομόνωση αποφάσισε να τολμήσει το πέρασμα για Ελλάδα. Η μητέρα του, του έραψε λίρες μέσα από τα ρούχα, τον έντυσαν γυναίκα, υιοθέτησε το όνομα του μεγαλύτερου αδερφού του για ασφάλεια - Κώστας - ο οποίος είχε ήδη επιστρετευτεί με τον τουρκικό στρατό και ξεκίνησε για την Ελλάδα. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε την οικογενειά του μέχρι τα 96 του χρόνια όταν και απεβίωσε. Έφτασε λοιπόν στην Αθήνα. Από εκεί ταξίδεψε στην Μασσαλία της Γαλλίας όπου δούλεψε σε εργοστάσιο γυαλικών. Γνωρίζει εκεί την επίσης εκτοπισμένη με την οικογένειά της Λεριά γυναίκα του (οικογένεια Μινά). Παντρεύονται, κανουν το πρώτο τους παιδί και ζουν για λίγα χρόνια στο Μπορντώ, όμως η έντονη νοσταλγία της γυναίκας του για την πατρίδα τους βάζει στον δρόμο για Αθήνα. Πρώτα στην Καλογρέζα της Νεας Ιωνίας και στα νταμάρια για δουλειά. Επειτα η επθυμία επιστροφής στην Λέρο τους οδηγεί στο ιταλοκρατούμενο νησί. Ο Κος Καρακώστας αρνείται την απαίτηση των αρχών να υιοθετήσει ιταλική ταυτότητα. Ετσι στέλνεται εξόριστος για έναν χρόνο στην Ρόδο μαζί με άλλους αντιρρησίες. Ρίσκαρε αφήνοντας γυναίκα και παιδιά πίσω του χωρίς πόρους για να διασφαλίσει την ελληνικότητά του. 

Η Κυρία Αγγελική έφυγε 11,5 χρονών από την Πάτμο και έπειτα από τριών ημερών ταξίδι με βάρκα βρέθηκε στην Ρόδο όπου και φοίτησε στο γυμνάσιο μακριά από τους γονείς της τους οποίους έβλεπε στις διακοπές. Κατάφερε έτσι να εκπαιδευτεί και να γίνει δασκάλα, επάγγελμα το οποίο εξάσκησε για μια ζωή. Αυτός ο αποχωρισμός από πατρίδα και οικογένεια την έκανε μας είπε ευαίσθητο χαρακτήρα, και την έδεσε με τον εκτοπισμένο Μικρασιάτη πεθερό της, για τον οποίο μας μίλησε με πολλή συγκίνηση, λέγοντας χαρακτηριστικά πως τον αγάπησε πιο πολύ κι απ'τον ίδιο της τον πατέρα. Ζήσαν μαζί στο ίδιο σπίτι για 18 χρόνια. Ένας άνθρωπος πολιτισμένος, καλόκαρδος, μειλίχιος, που έδινε ευλογίες και άνοιγε την αγκαλιά του σε όλους. Επλενε με κρύο νερό τα χέρια κάθε Κυριακή για να πάει στην εκκλησία. Δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου για την πολυτάραχη ζωή του. Μόνο τον έβρισκε κανείς να κάθεται στην αυλή και να μοιρολογά. Ή να αναρωτιέται ρητορικά 'τι να γίνονται;που να βρίσκονται;' Έζησε πλήρης ημερών και πέθανε ήρεμα στα χέρια της Κας Αγγελικής ένα πρωί μετά το πρωινό του.